AGAMBEN: TANIĞIN İZİNİ SÜRERKEN

Bu makalede Giorgio Agamben’in tanık kavramının izini sürülmek ve tanığı başka kavramlarla ilgisinde tartışmak amaçlanmaktadır. Agamben kavramını Auschwitz’te yaşananlar üzerinden ele almaktadır. Tanığın bir çıkmaz anlatımı onun doğasını belirlemenin aksine muğlaklaştırmaktadır. konumu hem yaşananları deneyimleyen özne olmasında de sağ kalan olarak olanların aktarıcısı olmasıyla ilgilidir. sözü hayal edilmesi olanaksız kötülüklere ilişkin olduğu içindir. Bundan ötürü aktardıklarının gerçekliği sorgulanır hale gelmektedir. Bir istisna halinin öznesi homo sacer (kutsal insan) herhangi varolan kavramlarıyla benzerlik göstermektedir. Her iki kavram da tıpkı gibi ikircikli doğaya sahiptir hepsinde ortak olan kavramların belirlenemez olmasıdır. Çünkü tanık, edilemeyecek kadar kötü olanın gerçeklikte yeniden kurulamamasıdır. tanıklıkta her şey askıya alınmaktadır. O içeride temsilidir dışarıda konuşma gerçek – doğruluk ilişkisini açığa çıkarandır. durum içerisi dışarısı arasında eşik konumuna sokmaktadır. paradoksal doğası varlığını daha tartışılır kılmakta onu doğrudan ile ilişkilendirmektedir. Konuşma saf varoluş kategorisine girmektedir. Söylenmemiş söylenmiş arasındaki eşiğin temsili sorumluluk kavramı ilişkilidir. sorumluluğun etik hukuksal tartışılmasını olanaklı kılmaktadır. Belirlenmesinin olanaksızlığı içindeki sadece dile ait varolur. Ölüm-yaşam, var olmak olmamak ilişkinin dilsellik zemininde düşünülmesine neden olmaktadır. Sadece dilsel kendini gerçekleştiren konuşamayanları temsil ettiği için henüz söylenmemiş olanaklılığına sahiptir. başka, ben-başka simetrik asimetrik ilişki, Muselmann, sözce kavramları düşünülmekte tartışılmaktadır.